Over de Leuvense beiaardcultuur
Wist je dat de 500 jaar oude beiaardcultuur van Vlaamse origine is? De oudste vermelding is terug te vinden in het archief van Oudenaarde toen men in het begin van de 16de eeuw begon te musiceren op torenklokken door middel van een stokkenklavier. Vijf eeuwen later leeft de beiaardcultuur nog steeds. Dit jaar werd de Vlaamse beiaardcultuur door UNESCO erkend als een voorbeeldpraktijk van het borgen van immaterieel cultureel erfgoed. Een pluim ook voor de actieve, Leuvense beiaardiers.
Zeker in de 17de eeuw kenmerken de Nederlanden zich door een intense en hoogstaande beiaardcultuur. De meeste steden telden dan vijf tot tien beiaarden die meerdere keren per week werden bespeeld. De automatische speelwerken ritmeerden daarnaast dag en nacht de tijd. Na een periode van verval in de 19de eeuw, bloeide de beiaardcultuur vanuit Mechelen weer op in het begin van de 20ste eeuw. Zo raakte de muzikale traditie internationaal verspreid, met de Verenigde Staten van Amerika als belangrijkste groeigebied.
Toch vind je de beiaard vandaag vooral nog in Vlaanderen en Nederland. De meeste Vlaamse steden hebben nog een beiaardier in dienst die door zijn wekelijkse bespelingen en zomeravondconcerten aan dit Vlaamse erfgoed een eigentijdse invulling geeft.
De beiaardcultuur gaat dus over veel meer dan de instrumenten zelf, het gaat ook over de kunde van de beiaardiers, het repertoire, de opleiding, de traditie van bespelingen, de perceptie van het publiek, ... Om de actuele waarde van de beiaardcultuur te benadrukken en de toekomst van de traditie te verzekeren, werken de beiaardiers en beiaardverenigingen samen aan een dossier om deze Vlaamse cultuur te borgen voor de toekomst. Op 25 november 2014 honoreerde UNESCO dit beiaarddossier: de beiaardkunst- en cultuur werd door UNESCO erkend als 'best practice' voor de borging van immaterieel erfgoed. (Intergovernmental Committee for the Safeguarding of the Intangible Cultural Heritage).