Maggi over Straathistories Ziekelingenstraat en Omgeving

Vertel eens. Hoe kwam je op het idee om een Straathistories over jouw buurt te maken?
Maggi: Ik woon in een fantastische buurt op de grens tussen Leuven en Bierbeek met een heel rijke geschiedenis. Wat onze buurt ook speciaal maakt, is dat er veel families van generatie op generatie blijven wonen. Ouders, grootouders en kinderen. We hebben een sterke band met elkaar. Mijn dochters zijn al de vijfde generatie van mijn familie die er wonen. Toen zij klein waren zeiden ze al: “Is hier ergens nog een huisje leeg, zodat wij hier later ook kunnen wonen?”.

Mede omdat de buurt bij Leuvenaars weinig bekend is, was ik gebeten om de rijke historie uit te dragen. De oudere generatie kent nog heel veel verhalen, maar de jongere niet. Door de verhalen met hen te delen, gaan ze niet verloren.

Hoe zette je de stap naar Straathistories?
Maggi: We hebben een zeer actief buurtcomité. Onze buurt heeft ook iets van een dorp, dankzij onze buurtwinkel, apotheek en de kapper. Het zijn stuk voor stuk vaste punten waar je de halve buurt tegenkomt. De meeste mensen kennen elkaar en dat schept een band.

Toen ik buren sprak over het idee voor Straathistories, kreeg ik gigantisch veel respons. Het zorgde voor veel gespreksstof, onder andere bij de kapper: “Voor dat verhaal moet je bij die persoon zijn, en die weet meer over dat.” In mijn hoofd leek het te ambitieus. Mijn buurman overtuigde me om er toch aan te beginnen. Toen besefte ik ook dat zo’n boekje teamwerk was en ik er dus niet alleen voor stond.

En toen waren jullie van start.
Maggi: In het begin werkten veel mensen mee om foto’s en verhalen te verzamelen, maar het schrijven zelf was niet evident. Dankzij Hugo Dehennin, die er veel tijd voor vrijmaakte, is dat gelukt. Hij is dus een onmisbare schakel in ons Straathistories-traject.

Het werd een mooie wisselwerking. We hadden een geweldig team, ook al zijn we in het traject een aantal keer stilgevallen. De Erfgoedcel moedigde ons dan aan om verder te doen en het werk niet zomaar verloren te laten gaan. En plots zat ik een hele tijd thuis door een gips. Dat gaf eigenlijk een boost om verder aan Straathistories te werken.

Kwamen er nieuwe dingen aan het licht?
Maggi: Heel zeker. We wisten bijvoorbeeld niet dat er in onze buurt een wissenkwekerij was, waar ze wilgentenen kweekten om manden van te maken. Voor mijn ouders bleek het niet nieuw, maar het verhaal was op de achtergrond geraakt. We voelden aan alle fragmenten van verhalen die we binnenkregen, dat Straathistories het geheugen van de oudere generatie opfriste.

De samenwerking met die oudere generatie was superfijn! We verzamelden zo schitterende anekdotes. We zijn heel blij dat we ze hebben opgetekend, want ondertussen zijn sommige mensen helaas overleden. Het boekje waar zij aan meewerkten, kunnen we nu wel nog cadeau doen aan hun kinderen en kleinkinderen.

Het traject maakte ons extra alert. Bijvoorbeeld bij graafwerken voor nieuwe huizen vonden ze restanten van steenovens. Hugo had dat ooit gehoord van zijn vader, die al enkele jaren overleden is. De graafwerken bewezen nu dat het verhaal klopte. En zo bleven er verhalen bijkomen.

Wat wil je nog meegeven?
Maggi: Onze buurt is zo weinig gekend, maar o zo boeiend. In het groen, vlakbij de Abdij van Park en het centrum van Leuven, maar toch rustig met mooie vogels, bevers, reeën, een vos … De meeste mensen bezoeken de Abdij van Park en stoppen dan aan de spoorwegbrug. Loop er dus eens onderdoor en ontdek onze buurt. In het kader van Straathistories hebben we ook een wandelzoektocht gemaakt, dus iedereen welkom!

Ik zou trouwens graag ook nog eens de andere teams die een Straathistories maakten, ontmoeten. Bijvoorbeeld van de Leuvenaars achter de recent verschenen Straathistories Mussenbuurt en Straathistories Vlierbeek wil ik horen hoe zij werkten en ervaringen uitwisselen.